Het gebeurt niet heel vaak dat Stadsmotor.nl twee motoren tegelijk haalt. Dat wil zeggen, soms halen we er meerdere op (tot 18 stuks of zo), maar dan meestal niet van hetzelfde merk, type of range. In dit geval stonden de nieuwe 2018 Dorsoduro 900 en Shiver 900 klaar. Ook niet echt twee dezelfde motoren. Of toch wel?

De line-up van de redelijk bescheiden Stadsmotor.nl Moezeltrip 2017. Voor de spotters: vier van de zes fietsen hebben een 900-blok.

De Aprilia's Dorsoduro en Shiver kennen we al van de voorgangers in 750-cc uitvoering. Voor het modeljaar 2018 is de cilinderinhoud van de V-twin vergroot naar ongeveer 900 cc. Hiermee is er, volgens Aprilia, min of meer hetzelfde koppel koppel beschikbaar en min of meer hetzelfde vermogen, bij min of meer dezelfde toerentallen. De stappen vooruit in vermogen zijn niet zo hevig als de stap vooruit in cc's en dat zal te maken hebben met de Euro4-vereisten en de uiteindelijke afstelling. Hoewel Aprilia zelf opmerkte dat het blok soms wat trekkerig over kon komen, hebben we dit niet zo ervaren. Wij vonden de blokken vooral perfect afgestemd op het gewicht, frame en de vering. En dan niet met de Nürburgring in gedachten, maar meer met de Moezel en het gekronkel daar omheen. (Waar we - en niet voor het eerst - toevallig waren).

De Aprilia's Dorsoduro 900 en Shiver 900. In basis hetzelfde.

Dorsoduro

Aprilia noemt de Dorsoduro 'the thrill generator' en dat klopt aardig. De oude Dorso was al een gave fiets. En er is meer veranderd dan alleen de cilinderinhoud. Het nieuwe model ziet er om te beginnen erg gelikt uit. Een opvallend rood frame met zwarte kappen en rode cilinderkoppen. De kenmerkende platte einddempers onder het zitje. Het grote brede stuur, standaard voorzien van handkappen. De Dorsoduro is geen pure supermotard zoals de SM-C van KTM. En ook geen explosieve Hypermotard van bijvoorbeeld Ducati. De Dorsoduro heeft een beetje van beide. En dan zo gebouwd dat het een zeer fijne woon-werkmotorfiets is, waar je ook nog erg vlot mee kunt sturen. Je kunt er ook nog eens prima mee naar je werk, als je dat zou willen. Dit is geen pure weekend-only machine. En dat is een pluspunt.

Digitale cockpit

Een blok dat voldoet aan de Euro4-norm, iets meer koppel en een nieuwer design, was dat het dan? Nee, niet alleen de styling heeft een update gekregen, ook het cockpitdisplay is mooier. Waar het vorige model het nog moest doen met een klein digitaal schermpje met wat basics en een analoge teller, is het nieuwe model uitgerust met een schitterend nieuw digitaal display. Hierop is alle nodige informatie af te lezen en in te stellen. De indeling is lekker duidelijk. Geen poespas, maar gewoon de info die je nodig hebt. Net als de opties voor de scherminstellingen; een zwarte of witte achtergrond kun je kiezen. In standaard setup verandert dit overigens afhankelijk van de lichtomstandigheden. Zelf vond ik zwart het beste afleesbaar. En past ook veel beter bij de rest van de zwarte cockpit. Boven het scherm zijn de discolampjes van de toerenteller te vinden. Wanneer het tijd wordt om te schakelen worden er van links en rechts een rij lampjes verlicht. Hoe hoger in toeren hoe meer lampjes er verlicht worden totdat ze in bovenaan in het midden roodgloeiend samenkomen. Duidelijk!

Prima cockpit. Geen malle fratsen, alles instelbaar. MET GEHEUGEN!

Electronic Management

Toch alleen nog maar esthetische aanpassingen ten opzichte van het vorige model? Nee, er is meer. Voor het 2018-model kun je nu via knoppen op het stuur de mappings en traction control instellen. Wat betreft de mappings kan er gekozen worden uit Sport, Touring en Rain. Rain zorgt naast een fijnere gasresponse (ride by wire!) ook voor een lager vermogen op het achterwiel. De Touring-stand geeft alleen een softere gasreactie. Naast de keuze voor de verschillende mappings kan er ook gekozen worden voor het in- of uitschakelen van de tractiecontrole en het ABS. In plaats van het topvermogen omlaag te schroeven in de Rain-stand, kun je dus beter kiezen voor tractiecontrole. Daar heb je meer aan op bijvoorbeeld natte tramrails dan aan alleen maar iets minder porrie. De Dorsoduro rijdt het fijnst met de Sport-mapping, de tractiecontrole Uit en het ABS Ingeschakeld. Oftewel het volle, maar niet overdonderende vermogen, een achterwiel dat doet wat je verwacht en een voorrem die de rest voor je regelt wanneer dat nodig is. Gelukkig worden de gekozen combinaties netjes bewaard en staat alles bij elke start weer zo ingesteld als het bij de vorige rit is ingesteld. Nog fijner is dat deze instellingen ook rijdend aan te passen zijn. Als je dan toch graag zit te pielen onderweg, is er nog een hele rits aan informatie beschikbaar. Zo kun je door een dubbele tripteller heen scrollen waarin onder meer zelfs topsnelheid en gemiddeld verbruik getoond wordt. Vooral de informatie over het huidige en gemiddelde verbruik is wat ons betreft erg nuttig. Met name bij de Dorstigeduro dan.

Dorstigeduro

Voor wie er in het weekend graag op uit gaat, komt met enig comfort ook wel de grens over. Je kan er aardige stukken snelweg mee afleggen zonder je zorgen te hoeven maken over het tweecilinderblok. Of je zitvlak. Wanneer je weer de snelweg af bent, kun je je als gemiddelde vrijetijdscoureur heerlijk vermaken op bochtige weggetjes. Wel moet je in de buurt blijven van de tankstations, want hoewel hij best zuinig zou kunnen rijden, kom je met de tank van amper twaalf liter niet zo heel ver. Met zo'n klein tankje sta je uiteindelijk erg vaak bij de pomp.

De Shiver 900 en de Shiver 750 GT (2010).

Shiver

En dan is er nog de Shiver. Al het bovenstaande geldt ook voor de Shiver. Met hetzelfde motorblok en een iets andere kettingverhouding voelt de Shiver niet echt heel anders. De Shiver ziet er vooral anders uit. Wel merk je dat je wat langer door kunt rijden op de Shiver. En dat heeft deels met de frame/vering-setup te maken en deels met een drie liter grotere tank. Het blok loopt een stuk rustiger door de andere eindoverbrenging. In de stad heb je de meeste fun van de opvallende roffel uit de uitlaten. Wanneer je rond de 4000 toeren het gas dichtdraait, brappelen de einddempers er vrolijk op los. En laat 4000 toeren nou net het meest gebruikte deel zijn in stadsverkeer.

De billen van de Shiver zijn best cute.

Met een rijklaar gewicht van zo'n 200 kilo is de Dorsoduro geen rasechte supermotard. Evenmin als dat de Shiver geen snelwegvreter is, door het ontbreken van beschermend kuipwerk. De Dorso is erg fijn in de stad en zeker op de secundaire wegen. Zolang je rijdt, heb je van die extra kilo's geen last. En omdat het in de stad vooral om overzicht en vlot rijden gaat, in plaats van snelle rondetijden, heb je echt meer dan zat aan deze Aprilia. Je wringt je met gemak overal tussendoor en de stoplichtsprintjes zijn fantastisch met de Dorsoduro. De Shiver is de wat meer onopvallende keuze in dit gezelschap. Die kan je op dezelfde manier rijden, maar is qua karakter toch wat liever en makker en vraagt minder om de zweep.

Smaak

We hebben onderweg vaak gewisseld, gekeken en gedacht en uiteindelijk komt het vooral neer op smaak wat betreft de keuze tussen de Shiver en de Duro. Beide zijn ze namelijk voor z'n beetje alles in te zetten. De een prefereert de agressievere Dorsoduro, de ander – we denken ook aan beginnende rijders en rijders voor wie opschieten moet kunnen, maar niet per se hoeft – een meer onopvallende Shiver. En dat is de Shiver, een beetje onopvallend. En dat is jammer, want de (1300 euro GOEKOPERE!) Shiver is eigenlijk de perfecte allrounder van dit moment. De fun van Dorso en de kwaliteiten van een behoorlijke naked bike. Aprilia noemt 'm dan ook niet voor niets 'best in class'.